Pierwszy dzień

- Co tutaj się dzieje? – usłyszałam po jakimś czasie znajomy głos dochodzący z końca sali.

- Mistrzu, Auriel chciała z tobą porozmawiać – wskazała w moją stronę białowłosa, uśmiechając się szczerze.

- Dzięki Mira, już sobie poradzę – rzuciłam radośnie i obróciłam się w stronę Macarova.

- Co się stało? – zapytał, mierząc mnie zainteresowanym wzrokiem z pogodnym wyrazem twarzy.

- Chciałabym porozmawiać na osobności, można? – spytałam, wstając z krzesła.

- Oczywiście, chodźmy do mojego gabinetu – odparł kierując się na piętro, a ja podążyłam tuż za nim. Wszystkiemu przyglądał się ukryty w koncie wysoki blondyn. Taa i chyba wiem nawet kim jest. W gabinecie staruszka usiadłam przy biurku na wprost niego.

- Wiesz kim jestem Mistrzu? – spytałam, opierając się wygodnie i obserwując go uważnie.

- Gildarts mówił mi o tobie – odpowiedział, gładząc się po brodzie w zadumie.

- Powiedział wszystko co wie? – zapytałam z zaciekawieniem.

- Tak, kim jesteś i skąd pochodzisz – odparł poważnie, bacznie mi się przyglądając.

- To dobrze, zatem będziesz miał coś przeciwko bym wstąpiła do twojej gildii? – Uniosłam lekko kąciki ust oczekując odpowiedzi. Macarov zamyślił się przez chwilę, ale zaraz uśmiechnął się od ucha do ucha.

- Oczywiście, że nie! – odparł z radością w głosie. – Będziesz u nas mile widziana – dodał równie pogodnie.

- Cieszę się w takim razie. – Odwzajemniłam uśmiech. – Jednak mam prośbę – zaczęłam.

- Słucham. – Zaciekawił się.

- Chciałabym aby moja przeszłość i pochodzenie pozostały na razie nieznane innym członkom – dopowiedziałam z powagą spoglądając na starca.

- Uważasz, że to dobry pomysł? – spytał.

- Dowiedzą się w swoim czasie, nie chcę by zbyt szybko wszystko się potoczyło. Poza tym nie wiem czy obecnie jestem w stanie mówić o tym wszystkim – dokończyłam zaniepokojona, spuszczając wzrok.

- Dobrze, jednak obiecaj mi, że kiedyś o wszystkim im powiesz – oznajmił dokładnie mi się przyglądając.

- Taa, chyba nie mam wyjścia, prędzej czy później wszystko i tak wyjdzie – rzuciłam niechętnie. – Jest jeszcze jedna sprawa – rozpoczęłam niepewnym tonem.

- Tak?

- Skoro wiesz już sporo o mnie, to moje zdolności również nie są ci obce? – spytałam znacząco.

- Racja – odparł, kiwając twierdząco głową.

- Z racji tego, iż nie jestem już dzieckiem, moje zdolności już dawno osiągnęły wysoki poziom i wolałabym by na razie nikt o nich nie wiedział. Czy byłaby możliwość jakimś innym sposobem uzyskanie tytułu maga klasy S? –zapytałam jednym tchem z nadzieją.

- Hmm. – Drapał się po twarzy w zadumie. – O wiele prosisz – odpowiedział krótko.

- Wiem, jednak to nietypowa sytuacja, nie wiesz jaka będzie reakcja członków gdy dowiedzą się o moich zdolnościach i pochodzeniu, poza tym chcę uniknąć jakichkolwiek konfrontacji z tutejszymi magami – dodałam zacięcie.

- Skoro nie chcesz stoczyć walki z żadnym innym magiem klasy S, to skąd mam wiedzieć czy zasługujesz na to miano? – zapytał z zainteresowaniem, badając mnie przy tym wzrokiem.

-Wiesz dobrze, że walka z Gildartsem nie miałaby sensu, on nie jest w stanie zbytnio się powstrzymywać, a w takim wypadku ja też mogę przesadzić. Dodatkowo Erza raczej odpadłaby w przedbiegach, Mirajane również walczyłaby zbyt poważnie, nie wspomnę o temperamencie twojego wnuka, który w sekundę wyprowadziłby mnie z równowagi. Chcę uniknąć  za wszelką cenę zatracenia się w walce i wybuchu złości – kontynuowałam nie odpuszczając.

- Masz sporo racji, jednak to nie będzie fair w stosunku do pozostałych gdy z miejsca dostaniesz ten tytuł – odpowiedział łagodniej.

- Wiem, dlatego nie proszę byś nadał mi go teraz. Na razie zajmę się drobnymi misjami, jednak liczę na to, że będę mogła niedługo podjąć się tych trudniejszych – powiedziałam pogodnie.

- Wszystko w swoim czasie Auriel – stwierdził z powagą.

- Wiem mistrzu, dlatego poczekam – odparłam zadowolona wstając.

- Porozmawiamy o tym za jakiś czas – rzucił podchodząc do drzwi gabinetu. Po chwili ruszyliśmy powoli w kierunku baru. Podeszłam do lady i usiadłam uśmiechając się nieznacznie. Macarov wdrapał się na blat i podniósł prawą rękę by coś powiedzieć.

- Słuchajcie dzieciaki! – wrzasnął, a cała gildia spojrzała w jego stronę. – Mamy nowego członka, powitajcie Auriel! Rozpoczynamy imprezę!– dodał szczerząc się i złapał od Miry kufel piwa.

- Hai! – wszyscy krzyknęli jednocześnie podnosząc swoje trunki w górę.

- Noo Auriel, w końcu jesteś z nami! – rzucił głośno Gildarts siedzący obok mniei klępnął mnie mocno w ramie.

- Nie przeginaj – syknęłam nieznacznie spoglądając na jego dłoń.

- Gomene. – Cofnął dłoń ze strachem i z „przepraszającym” uśmiechem.

-  Wspaniale Auriel! – dodała wesoło Mira. – To gdzie chcesz mieć znak i jakiego ma być koloru? – spytała trzymając stempel w dłoni.

- Czarny, na karku – odparłam odgarniając włosy, a po chwili dziewczyna zrobiła go bez problemu.

 - Gotowe – Obdarzyła mnie szerokim uśmiechem.

- Arigatou – rzuciłam. Nim się spostrzegłam wokół mnie zebrało się sporo ciekawskich ludzi.

- Nie chcesz by ktokolwiek zobaczył, że należysz do gildii? – spytała z zaciekawieniem czerwonowłosa dziewczyna ubrana w zbroję.

- Dlaczego w takim właśnie miejscu? – wypalił Natsu.

- Wstydzisz się nas? – dodała niebieskowłosa dziewczynka patrząca na mnie wielkimi oczami.

- Nie Wendy – odparłam uśmiechając się w jej stronę i przykładając swoją dłoń do jej małej główki.

- Więc dlaczego? – drążył tym razem chłopak w samych bokserkach…

- Nie chcę by jakikolwiek wróg niepotrzebnie was nękał z racji tego, że tutaj należę – wytłumaczyłam spokojnie.

- Ale gildia jest wielką rodziną, która dba o siebie nawzajem i pomaga sobie w potrzebie – stwierdziła z przejęciem brązowooka blondynka.

- Wiem Lucy, jednak nie chcę obarczać nikogo swoimi problemami, a tym bardziej nie chcę byście cierpieli niepotrzebnie za mnie – powiedziałam z powagą przyglądając się grupce.

- Tak w zasadzie to skąd znasz nasze wszystkie imiona?! – spytał zaskoczony Natsu.

- Wasza gildia nie jest mi obca, powiedzmy, że miałam sporo czasu by się dokształcić – roześmiałam się lekko.

- A jaką magią się posługujesz? – zapytał latający mi nad głową niebieski kot.

- Hmm jakby to ująć, magią umysłu, tyle na razie wam wystarczy – odpowiedziałam niepewnie.

- Dobra, nie męczcie już Auriel – rzucił wesoło Gildarts widząc moje zakłopotanie i irytację. Po chwili ze znajomego kąta podniósł się blondyn i skierował się w moją stronę.

- Skoro tak wiele o nas wiesz, jesteś taka szlachetna i wspaniałomyślna – zaczął ironicznie. - To może zaszczycisz nas czymś więcej na swój temat – spojrzał na mnie z pogardą, a we mnie zaczął się powoli zbierać gniew…

- Nie interesuj się zbytnio Laxus, to nie twoja sprawa akurat – rzuciłam oschle nie spoglądając w jego stronę. Jednak wyczułam, że moje słowa jakoś na niego wpłynęły…

- Słuchaj mała, to, że jesteś tutaj nowa to nie znaczy, że wszystko ci wolno – dodał wściekły pochylając się nade mną. Cała gildia natomiast przyglądała się zaskoczona scence.

- Mała? Chyba nie wiesz co mówisz – w tym momencie wstałam i spojrzałam na niego gniewnie.

- A co nie? Na pierwszy rzut oka widać, że jesteś dzieciakiem jak reszta i pewnie jeszcze w dodatku słabeuszem – powiedział ironicznie z chytrym uśmieszkiem.

- Nie przeginaj – wycedziłam wściekła przez zęby.

- A co, zrobisz mi kuku? – spytał pogardliwie.

- Uważaj na słowa chłopcze, dla twojej wiadomości jestem w twoim wieku więc zamknij się łaskawie. Poza tym nie miałbyś ze mną żadnych szans – dodałam z zadowoleniem składając ręce na piersi. W blondynie najwidoczniej się zagotowało bo chwycił mnie za bluzkę i uniósł nad ziemię z wściekłością w oczach.

- Nie zadzieraj lepiej ze mną i uważaj na słowa – powiedział w gniewie przyciągając mnie do siebie bliżej.

- Lepiej mnie puść – wycedziłam w złości, patrząc na niego z pogardą.

- A co, grozisz mi maleńka? – zapytał śmiejąc się lekceważąco. Ja spuściłam głowę tłumiąc gniew.

- Słuchaj Laxus, lepiej ją puść – wtrącił się Gildarts trzymając blondyna za ramię.

- Boisz się, że ją uszkodzę? – rzucił prześmiewczo.

- Nie, raczej boję się o ciebie chłopcze – uśmiechnął się delikatnie w jego stronę.

- Hm? – Zdziwił się na te słowa. Ja natomiast złapałam go za nadgarstek i spojrzałam wściekła na niego.

- Powiedziałam żebyś mnie puścił! – wrzasnęłam i w tym momencie mocno wbiłam swoje palce w strategiczne miejsca jego dłoni, a on momentalnie rozluźnił uścisk. Złapałam go mocniej całą dłonią i odepchnęłam ze wszystkich sił w stronę ściany, a ten tylko wbił się w nią plecami, zostawiając w niej sporych rozmiarów dziurę. Przycisnęłam go do niej jeszcze mocniej.  – Nie zaczynaj ze mną Laxus i nie waż się mnie więcej tknąć! – uniosłam się wściakła, spoglądając na niego z odrazą. Po chwili puściłam go, odwróciłam się do niego plecami i oddaliłam się o parę kroków. Blondyn tylko patrzył w moją stronę nie ukrywając złości. Natomiast pozostali członkowie stali zszokowani w bezruchu.

- No to spotkały się dwa podobne charaktery – powiedział zakłopotany Clive łapiąc się przy tym za czuprynę.

- Nie porównuj mnie do niej. – Laxus ledwo wstrzymał wybuch gniewu.

- Powinieneś być raczej z tego dumny – rzuciłam lekceważąco w jego kierunku i podeszłam do tablicy ogłoszeń. Rzuciłam na nie okiem i zerwałam jedno z nich.

- Mira, biorę zadanie o odbudowie pałacyku – skierowałam się do białowłosej.

- Ale chcesz tam iść sama? – spytała zaskoczona.

- Tak, niedługo wrócę – dodałam i skierowałam się w stronę drzwi wyjściowych. – Bawcie się dobrze, na mnie już pora, ja i tak nie mam już ochoty na jakąkolwiek zabawę – zakończyłam odwracając się na chwilę i podnosząc delikatnie rękę na pożegnanie.

- Do zobaczenia Auriel – odpowiedział mi poważnie Macarov. Chyba nikt nie chciał by ten dzień tak się skończył, jednak ja nie spodziewałam się, że inaczej się to potoczy. Podejrzewam, że jeszcze sporo nerwów mnie tutaj czeka.