Spisek

Spokojnym krokiem doszłam do miejsca, od którego zaczęłam na nowo żyć. Ale czy można to nazwać życiem? Życiem w którym najprawdopodobniej nie zaznasz już nigdy spokoju. Dlaczego akurat mnie musiało to spotkać? Czasami zastanawiam się, czy nie lepiej było po prostu się zabić. Pewnie by do tego doszło, gdyby mnie ktoś nie znalazł, właśnie tutaj.

Siedząc tak nad jeziorem Sciliora, w miejscu gdzie Clive znalazł mnie jakiś czas temu, rozmyślałam nad sensem mojego istnienia. Bezsensownego życia. Ciekawie czy kiedykolwiek uwolnie się od tej cholernej przeszłości. Nie, póki żyje on i ludzie jego pokroju.

- Wiedziałem, że tu cie znajdę – usłyszałam znajomy głos, który wyrwał mnie z zadumy.

- Mówiłam byś mnie teraz zostawił – rzuciłam sucho, nie odrywając wzroku od delikatnych fal poruszających się po tafli wody.

- Myślisz, że sobie odpuszczę wiedząc gdzie cie znajdę? – zapytał szatyn, przysiadając obok.

- Uparty jak zawsze – stwierdziłam spokojniej.

- Pod tym względem jesteśmy podobni – oznajmił z pogodnym wyrazem twarzy.

- Mistrz się wściekł? – Spoważniałam jeszcze bardziej.

- Raczej na Laxusa – odparł.

- Nie tylko on jest winien – powiedziałam beznamiętnie.

- Przesadził. – Nie spuszczał ze mnie zmartwionego wzroku.

- A ja może nie? – spytałam ironicznie, odwracając się w jego stronę.

- Macarov wie dlaczego tak zareagowałaś. – Próbował mnie pocieszyć, ale chyba nieudolnie.

- Inni natomiast, nie mają pojęcia – dodałam ostro.

- Co zamierzasz z tym zrobić? – spojrzał pytająco.

- Nie wiem Gildarts, jestem w kropce. Nie mogę powiedzieć im jeszcze prawdy, nie teraz – stwierdziłam z niezwykłą powagą.

- Nie martw się tym, nikt nie będzie miał ci tego za złe. Szybko o tym zapomną. – Uśmiechnął się nieznacznie.

- Ja nie zapomnę. Nie zapomnę jego przerażonego wzroku – spuściłam głowę w dół.

- Dreyara? – zapytał zaskoczony.

- Tak. Kiedy odzyskałam świadomość widziałam to, zobaczyłam strach głęboko w jego sercu – dopowiedziałam ze smutkiem w głosie.

- Przeczytałaś jego myśli?

- Nie, nie odważyłam się. Nie chciałam ich znać, widziałam jedynie uczucie strachu, te które sama wielokrotnie czułam u siebie – rzuciłam lekko zmartwiona.

- Przestań się tym zadręczać, wiesz jaki on jest. Udaje twardego i czasami przesadza, jednak nadal jest człowiekiem i członkiem Fairy Tail – oznajmił z troską w głosie. – Macie dużo wspólnego – podniósł kąciki ust w górę.

- Wiem, dlatego nie czuję się dobrze z tym co zrobiłam. Zachowałam się tak, jak kiedyś mnie traktowano. Czułam to samo co on – nie odpuszczałam.

- Daj już spokój, jeśli to cie tak męczy to wiesz co robić – powiedział znacząco.

- Nie umiem przepraszać – odparłam z lekką irytacją.

- Jesteście tacy sami – westchnął szatyn ze zrezygnowaniem.

- Bez przesady – prychnęłam niezadowolona. – Przez kilka dni nie będzie mnie w gildii, muszę trochę odpocząć – dodałam, podziwiając widok przed sobą.

- W porządku, przekażę Mistrzowi – przytaknął, podnosząc się z piasku.

- Dzięki – uśmiechnęłam się lekko w jego stronę.

- Do zobaczenia – pomachał, odchodząc. Ja powróciłam do spoglądania w krajobraz. Przyroda nieożywiona, zazdroszczę jej. Piękna, niezmienna, bez skazy, wszechobecnego zła i zmartwień. Nie to co ludzie, pełni goryczy, chęci władzy i mocy. Mało jest ludzi cnotliwych, pomocnych i bezinteresownych. Szczególnie magów, coraz więcej jest w nich nienawiści i rządzy coraz większej siły, niezależnie od konsekwencji. Kiedy przerwie się ta sieć nienawiści? Dlaczego ten cholerny świat jest tak zbudowany. Może trzeba się pogodzić z tym porządkiem? Nie mogłabym, z chęcią każdego z tych bezlitosnych i bezwzględnych czarodziejów umieściłabym w więzieniu lub w piekle. Może dlatego spotkało mnie tyle cierpienia? Bym mogła poczuć na własnej skórze jak inny potrafią być źli i później pomóc skrzywdzonym, wiedząc co czują? Chyba po to wstąpiłam do Fairy Tail, jednej z nielicznych gildii, która wie czym jest cierpienie i nie zawaha się przed niesieniem bezinteresownej pomocy.

Rozmyślałam jeszcze tak sporo, póki na niebie nie pojawiły się gwiazdy. Powietrze zrobiło się chłodne, więc ruszyłam w kierunku swojego mieszkania. Przygotowałam sobie kolację, wzięłam dłuższą kąpiel i udałam się do łóżka, wiedziałam jednak, że nie będzie mi dane zasnąć. Przez kilka następnych dni włóczyłam się po Magnolii. W końcu zdecydowałam, że udam się do gildii, może trafi się jakieś ciekawe zadanie. Weszłam do pomieszczenia, w którym jak zawsze panował hałas i wszędzie było widać dobry nastrój. Mimo wszystko lubiłam to miejsce.

- Witaj Auriel! – w pierwszym momencie jak zawsze ciepło przywitała mnie Mira. Reszta członków natomiast, pomachała albo skinęła głowami.

- Hej Mirajane – uśmiechnęłam się, podchodząc do lady.

- Trochę cie u nas nie było – dodał radośnie Macarov, popijając piwo.

- Musiałam trochę odpocząć – powiedziałam pogodnie.

- Pomogło te kilka dni wolnych? – wtrącił Cilve.

- Tak – odparłam zadowolona, pijąc przed chwilą zamówioną herbatę.

- Dobrze się składa – zaczął staruszek. – Mam dla ciebie zadanie – kontynuował z dziwnym uśmieszkiem na ustach.

- Dla mnie? – zdziwiłam się.

- To nie będzie trudna misja, opieka nad pewną osobą i transport jej do Clover – oznajmił szczerząc się od ucha do ucha.

- Kiedy wyruszam? – spytałam bez większego zainteresowania.

- Wyruszacie – poprawił dziwnie chichocząc.

- To kiedy wyruszamy? – rzuciłam nie zastanawiając się nad znaczeniem tych słów. – Yyyy co?! – uniosłam głos, kiedy zorientowałam się, że Macarov użył liczby mnogiej.

- Wyruszycie jutro rano – dodał, przyglądając mi się dokładnie.

- Z kim wyruszam?! – zapytałam z irytacją.

- Laxus będzie ci towarzyszył – oznajmił dumny z siebie. Młody Dreyar, który siedział przy jednym ze stołów, właśnie wypluł całą zawartość kubka po usłyszeniu słów swojego dziadka.

- Coo?! – wstałam z krzesła w nadziei, że się przesłyszałam.

- Będziecie razem na misji, w czymś problem? – zapytała staruszek, jakby gdyby nigdy nic.

- No chyba żartujesz – wtrącił blondyn, który właśnie podszedł bliżej baru.

- Nie martwcie się, misja nie jest trudna, dacie sobie radę – poinformował wesoło, nic nie robiąc sobie z naszego niezadowolenia.

- To nie jest dobry pomysł – westchnęłam zrezygnowana, spoglądając na dno pustego kubka.

- Nie będę jakąś niańką! – Laxus uniósł głos.

- Ja nie potrzebuję opieki – wtrąciłam oschle.

- Nie mówiłem o tobie – odparł niezadowolony.

- Może chociaż chcecie poznać waszego klienta? – spytał wciąż radosny.

- Niech będzie – powiedziałam bezuczuciowo. W tym samym czasie drzwi do pomieszczenia otworzyły się na oścież. W ich progu stała mała granatowowłosa dziewczynka, a u jej boku wysoki brunet. Widząc ich aż podskoczyłam ze zdziwienia i radości.

- Onee-san! – wrzasnęła zapłakana i ruszyła biegiem w moją stronę. Wszyscy wokół spoglądali ze zdziwieniem na nowoprzybyłych i całą sytuację.

- Aiko – Uśmiechnęłam się delikatnie, tuląc do siebie małą.

- Stęskniłam się siostrzyczko! – spojrzała na mnie swoimi wielkimi i ślicznymi oczkami.

- Ja też – poklepałam ją po główce, szeroko się uśmiechając.

- Witaj Michio – rzuciłam pogodnie w stronę podchodzącego młodzieńca.

- Witam Auriel-san – Ukłonił się szarmancko. – Gomene za Aiko, ale już nie mogła doczekać się tego spotkania – dodał lekko zmieszany.

- Nie szkodzi, trochę mi brakowało tego małego brzdąca – stwierdziłam, trzymając dziewczynkę na rękach.

- Tylko nie mała! – naburmuszyła się.

- Dobrze już dobrze, wielkoludzie – zaśmiałam się widząc jej nabrzmiałe z niezadowolenia policzki.

- Tak myślałem, że się znacie – wtrącił radosny Macarov.

- Tak, a więc to nasi zleceniodawcy? – spytałam unosząc kąciki ust.

- Aiko chciała pojechać do rodziców, jednak nie mogę sam jej do nich zabrać. Muszę przypilnować posiadłości i zająć się tutejszymi sprawami – wyjaśnił z zakłopotaniem.

- Jak się domyślam, nie chciała innego ochroniarza, tylko mnie? – zapytałam kierując swój uśmiech w stronę małej, ona odpowiedziała mi tym samym.

- Oczywiście! Onee-san jest najsilniejsza i mnie obroni! – powiedziała z pewnością siebie.

- Zawsze i wszędzie – poczochrałam jej czuprynę.

- Nasi rodzice wiedzą o waszym przybyciu, zapłacą za zadanie – dodał pogodnie brunet.

- Dobrze, jutro wyruszymy. Jednak Aiko, nie będziemy same – powiedziałam w jej stronę.

- Dlaczego? – spytała lekko zawiedziona.

- Ten pan będzie nam towarzyszył – wskazałam na Laxusa, a mała odwróciła się w jego stronę, uważnie mu się przyglądając. Blondyn stał z założonymi rękami, niezadowolony z obrotu spraw.

- Ten pan mnie nie lubi! – rzuciła obruszona w moją stronę.

- Na pewno cię polubi, gdy tylko cie lepiej pozna – odparłam lekko rozbawiona.

- Dlaczego jest taki poważny i niezadowolony? – zapytała poważnie, a każdy wokół wybuchł gromkim śmiechem, słysząc jej bezpośrednie pytanie. Dreyar tylko prychnął w odpowiedzi.

- Trochę się pokłóciliśmy i nie przepada za mną – powiedziałam spokojniej.

- To musi przeprosić i na pewno się polubicie! – dodała bez zastanowienia z determinacją w głosie. Zaskoczyła mnie nie mało tymi słowami i chyba nie tylko mnie.

- To nie takie proste Aiko, jak myślisz – wyjąkałam trochę niepewnie.

- Ale co w tym trudnego? – zdziwiła się i wyczekiwała na odpowiedź z mojej strony. Zatkało mnie, te dziecko mnie rozbraja.

- Dzieci są takie kochane i beztroskie! – wtrąciła wesoło Mirajane, rozluźniając lekko atmosferę.

- No już już mała – rzucił Michio, widząc zdarzenie i wziął ją ode mnie na ręce. – Gomene za nią, czasami nie myśli zanim coś powie – dodał zmieszany, drapiąc się po głowie.

- Nie szkodzi, dlatego właśnie jest taka urocza – stwierdziłam pogodnie.

- Będziemy jutro o 8, do zobaczenia – brunet pomachał na pożegnanie, a granatowowłosa zrobiła to samo. Nie pozostałam im dłużna.

- Mam być jakąś niańką? – zapytał z irytacją Dreyar.

- Nie musisz nic robić, po prostu nie wchodźmy sobie w drogę. Małą zajmę się sama – oznajmiłam sucho, siadając przy barze.

- Nie miałem zamiaru – odparł ostro i wyszedł z gildii.

- To będzie trudna misja – westchnęłam, opierając głowę o swoją dłoń.

- Nie będzie tak źle, zobaczysz – wtrącił Gildarts z szerokim uśmiechem.

- Specjalnie to uknuliście – dodałam podirytowana, patrząc na Clive’a i Mcarov’a.

- Nic mi o tym nie wiadomo – odwrócił się szatyn z chytrym uśmieszkiem.

- Nikt inny nie był wolny – powiedział szczerzący się staruszek.

- Jasne, tylko połowa osób – dopowiedziałam niechętnie. Mężczyźni tylko wzruszyli jedynie ramionami i powrócili do swych poprzednich zajęć, mianowicie picia piwa.

- Faceci - skwitowałam kręcąc głową z niedowierzania. 

Reszta dnia przebiegła spokojnie, pod wieczór wróciłam do mieszkania. Wzięłam prysznic, zjadłam coś lekkiego. Zabrałam się za pakowanie najpotrzebniejszy rzeczy, jutrzejsza misja nie będzie należała do najprzyjemniejszych. Gdy wszystko zostało zrobione, położyłam się by odpocząć przed kolejnym dniem.