Brutalna kobieta

Szybko znalazłam się przed wejściem do gildii. Poczułam za sobą nagły przypływ magicznej energii i tak jak przypuszczałam, pojawił się też młodszy Dreyar.

- No proszę, myślałem, że nic nie jest szybsze od błyskawicy – mruknął pod nosem.

- Jak widać jest – odpowiedziałam krótko i beznamiętnie, po tych słowach otworzyłam drzwi. Na wstępie od razu przywitała nas Mira.

- Laxus, Auriel witajcie z powrotem – machała z szerokim uśmiechem w naszą stronę, gdy wchodziliśmy do pomieszczenia.

- Tak tak – odmachałam na odchodne i podeszłam do baru, siadając pomiędzy Gildartsem i Macarovem, którzy tradycyjnie pili piwo.

- Misja się udała? – zapytał brązowowłosy, kątem oka spoglądając w moją stronę.

- Mhm – mruknęłam w odpowiedzi i zamówiłam mocnego drinka u białowłosej.

- Ja podobał się hotel? – zapytał z chytrym uśmieszkiem.

- Tak myślałam, że to wasza sprawka – westchnęłam ze zrezygnowaniem, sącząc alkohol.

- Nie wiem o czym mówisz – wtrącił Mistrz, udając głupka. Odłożyłam ze spokojem kieliszek i uniosłam delikatnie dłonie, a kufle dwóch mężczyzn znalazły się na ich głowach, oblewając ich napojem alkoholowym.

- Auriel no! Za co to?! – wrzeszczał Clive, wymachując przy tym rękoma, a cała gildia ryknęła śmiechem widząc miny dwóch magów.

- Zachciało wam się wygłupów! – podniosłam głos. – Co wam strzeliło do tych głów, żeby swatać mnie i Laxusa hm?! – dodałam z niemałą irytacją, a wszystkie oczy skierowały się w naszą stronę.

- Pomyśleliśmy, że może być zabawnie – uśmiechnął się staruszek.

- Zabawnie będzie jak ktoś przy mnie ucierpi – warknęłam pod nosem, wstając z miejsca. – Pomyślcie najpierw nad konsekwencjami, zanim zaczniecie podsuwać mi pod nos jakiegoś mężczyznę – dodałam z powagą.

- Już się tak nie denerwuj – zakłopotał się szatyn i próbował załagodzić sytuację.

- Kto jak kto, ale ty raczej powinieneś to wiedzieć Clive – burknęłam w jego stronę. – Z resztą nie ważne, i tak z was jeszcze dzieciaki – westchnęłam zrezygnowana.

- Widzę, że chcesz już wychodzić, więc powiem ci tylko, że jutro o 8 wszyscy spotykamy się na dworcu i jedziemy na wakacje – oznajmił radośnie Macarov.

- Wakacje? – zdziwiłam się.

- Tak, całą gildią jedziemy odpocząć na plażę – dopowiedział Gildarts, szczerząc się do mnie.

- Pewnie znów coś wymyślicie – wzruszyłam ramionami. – W porządku, więc idę się przygotować na kolejną podróż – rzuciłam i ruszyłam w stronę wyjścia.

Będąc już przed budynkiem teleportowałam się do swojego pokoju. Nie zdążyłam się dobrze rozpakować po misji, a już muszę zaraz się pakować na wakacje... Co za gildia! Wrzuciłam brudne rzeczy do pralki i poszłam wziąć dłuższą gorącą kąpiel. Przebrałam się w coś wygodniejszego i wywiesiłam pranie. Powinno do jutra wyschnąć, więc zapakuję wszystko przed wyjściem. Robiło się już ciemno za oknem, więc przygotowałam sobie kolację i zagłębiłam się w książce, dotyczącej historii magii. Lubiłam czytać wszystko co dotyczy magii, jej rodzajów, pochodzeniu etc. Przydatna jest też wiedza na temat królestwa Fiore, miałam sporo czasu w przeszłości by zagłębiać te tematy. Jest to bardzo użyteczne, gdy chce się toczyć pojedynki i zwiększać własne umiejętności magiczne. Wiedza o przeciwniku i o sobie to podstawa.

Lektura wciągnęła mnie na dobre, nim się obejrzałam była już 6 rano. Zerwałam się z fotela i rozpoczęłam przygotowywanie do wyjazdu. Godzinę po tym, torba była już zapakowana, a ja wyszykowana. Zapowiadał się ładny dzień, więc założyłam na siebie turkusową sukienkę z krótkim rękawem, sięgającą do kolan. Z tyłu była zapinana, a jej dół rozłożysty, więc nie opinała i nie krępowała ruchów. Pod spodem założyłam strój kąpielowy, na wszelki wypadek. Na plecach umieściłam swój miecz, a przy udzie przymocowałam sakiewkę z moimi shurikenami. Zarzuciłam na ramię torbę i postanowiłam dotrzeć na peron spacerem. O tej porze miasto jest puste, więc nie musiałam się martwić o zbyt dużą liczbę przechodniów. Zamknęłam za sobą mieszkanie i skierowałam się w wyznaczonym kierunku. Tak jak myślałam, było spokojnie. Obserwowałam budzącą się do życia Magnolię i wschodzące na niebie słońce. Przystanęłam na chwilę, by dłużej pozachwycać się widokiem.

- Widzę, że nie tylko my wybraliśmy spacer – usłyszałam za sobą znajomy głos, jednak nie odwróciłam się za siebie.

- Jak widać – odpowiedziałam, nie odrywając wzroku od unoszącej się gwiazdy.

- Może byś się odwróciła, gdy ktoś do ciebie mówi? – burknęła Evergreen. Słysząc to, automatycznie zwróciłam oczy w stronę stojących za mną Raijinshu, z Dreyarem na czele.

- Tak jest dobrze? – zapytałam niechętnie.

- To, że zostałaś magiem klasy S i wykonałaś jedną misję z Laxusem, nie znaczy, że możesz w ten sposób się do nas odnosić – rzuciła gniewnie szatynka, a żyłka pulsowała niebezpiecznie szybko na jej czole.

- Jesteś zazdrosna czy co, bo nie rozumiem o co ci teraz chodzi? – spytałam unosząc brew w górę.

- Ty wredna małpo! – wymachiwała rękoma, a Fried i Bickslow ledwo ją powstrzymywali od rzucenia się w moją stronę.

- Uspokój się, nie mam ochoty na żadne konfrontacje – westchnęłam znudzona i odeszłam, kierując się już na peron. 

Na miejscu czekała już większość osób, bo w końcu dochodziła już ósma. Natsu bronił się wszystkim co miał, aby nie wsiadać do pociągu, jednak Erza walnęła go do utraty przytomności i sama wprowadziła go do wagonu. Gajeel sprawiał podobne problemy, ale w końcu dał się namówić przez swojego exceeda. Pozostali członkowie z radością na twarzach weszli do maszyny. Jak zawsze Gildarts próbował entuzjastycznie mnie przywitać, ale mina mu zrzedła gdy zmierzyłam go srogim spojrzeniem. Sama zaś weszłam do ostatniego wagonu, z nadzieją, że nikogo nie zastanę. Jednak na moje nieszczęście siedział tam Laxus ze swoją świtą. Pociąg ruszył, a ja wyminęłam ich bez słowa i wyszłam na mały balkonik za drzwiami wagonu. Zobaczyłam obok drabinkę prowadzącą na dach i bez zastanowienia wspięłam się na nią. Maszyna już przejechała kawałek drogi, więc byliśmy już na otwartej przestrzeni. Ja ułożyłam się wygodnie na dachu, położyłam się i wlepiłam wzrok w białe chmury, które powoli przebiegały nad moją głową. Uwielbiałam w ten sposób podróżować, z reguły robiłam tak wypełniając samotne misje, ale dziś zrobiłam wyjątek. Obracając głowę mogłam również dokładnie obserwować piękno krajobrazów, które nie raz zapierało dech w piersiach. Po dłuższym czasie usłyszałam wrzask, który wyrwał mnie z transu. 

- Auriel! Co ty wyprawiasz?! – krzyczał Clive.

- Leżę? – odpowiedziałam z lekką ironią w głosie, nie odrywając wzroku od błękitnego nieba.

- Dlaczego tutaj! – nadal podnosił głos.

- Bo lubię! – wydarłam się.

- Złaź stąd natychmiast! – spoglądał w moją stronę, lekko wysuwając głowę ponad dach. Podniosłam się do pozycji siedzącej. – Uważaj, tunel! – przeraził się, a ja uśmiechnęłam się od ucha do ucha w jego stronę. – Schyl się, szybko! – krzyczał przerażony, a ja nie zmieniałam wciąż pozycji i patrzyłam w jego stronę pytająco. Wtedy momentalnie zrobiło się ciemno, a nad moją głową znalazł się sufit tunelu. Niewzruszona siedziałam w tym samym miejscu i czekałam, aż wyjedziemy z niego.

- Oszalałaś zupełnie! – krzyknął wściekły, gdy ponownie znaleźliśmy się pod gołym niebem.

- Uspokój się, dobrze wiedziałam, że mam jeszcze kawałek miejsca nad swoją głową – przewróciłam oczami, podnosząc się i stając na nogach.

- Zwariowałaś, nie wstawaj! – jego oczy wyszły niemal z orbit.

- Co się tak drzesz, wszyscy to słyszą – przewróciłam oczami, idąc powoli w jego stronę, a za chwilę już byłam we wnętrzu wagonu.

- Co ci strzeliło do głowy żeby siedzieć na dachu?! – nie dawał za wygraną szatyn.

- Boże człowieku, od dawna tak podróżuję więc znam na wylot tą trasę – mruknęłam.

- Jesteś niemożliwe – pokręcił głową.

- Ej nie jesteś moim ojcem, więc nie zachowuj się jakbym miała kilka lat – podniosłam na niego głos, spoglądając na niego ze złością.

- Zawsze mogę zachowywać się jak twój narzeczony – spojrzał na mnie ciekawskim i zadziornym wzrokiem.

- Baka! – wrzasnęłam wściekła i uderzyłam go z pięści w twarz. Z jego nosa trysnęła krew. Weszłam po chwili do drugiego wagonu i zawołałam do siebie Wendy. – Ulecz tego starucha, bo złamał mu się nos – mruknęłam niechętnie, a niebieskowłosa szybko podbiegła i użyła swojej magii.

- Sama mi go złamałaś ty brutalna kobieto! – uniósł się i spojrzał na mnie z irytacją.

- Gdybyś nie gadał głupot, to by się tak nie skończyło! – odpowiedziałam gniewnie, grożąc mu palcem.

- Gildarts, zacząłeś od złej strony – wtrącił się Laxus z chytrym uśmieszkiem na twarzy. Mężczyzna spojrzał na niego pytająco. – Chyba najpierw powinieneś zaprosić Auriel na randkę, a dopiero później prosić o jej rękę, czyż nie? – zapytał zakładając ręce na piersiach.

- Laxus uważaj żebyś nie skończył jak on – łypnęłam na niego wzrokiem.

- Więc na co czekasz – spojrzał na mnie z góry, nie zmieniając wyrazu twarzy.

- Tobie na razie wystarczy – podniosłam lekko kąciki ust w górę, mijając mężczyzn i poszłam do innego wagonu. Znalazłam pusty przedział i spędziłam tam resztę podróży, która nie trwała już długo. Dotarliśmy na miejsce, a niemal wszyscy biegiem ruszyli na plażę.

- Ładnie tu, to coś dla ciebie – oznajmił Clive, idąc obok mnie z uśmiechem na ustach.

- Masz rację, widoki są świetne – spoglądałam przed siebie, zadowolona z tego co widzę.

Rozłożyłam swoje rzeczy między szatynem a starszą siostrą Strauss i podeszłam bliżej błękitnej wody. Słońce grzało wysoko nad naszymi głowami, a morskie fale obijały się powoli o brzeg. Delikatna bryza wplatała się między moje włosy, a szum morza drażnił mój zmysł słuchu. Trzeba było przyznać, to miejsce ma w sobie urok. Kiedy tak stałam w wodzie, która sięgała moich kostek, podeszła do mnie Erza.

- Pięknie tu, prawda? – zapytała, spoglądając przed siebie.

- Racja, widok zapiera dech w piersiach – przytaknęłam i spojrzałam w jej stronę.

- Dlaczego nie zostaniesz w stroju kąpielowym jak reszta? – zapytała, mierząc moje ciało wzrokiem.

- To nie jest konieczne – odpowiedziałam, siląc się na uprzejmość.

- Daj spokój, przecież masz ładne ciało, dlaczego go nie pokazać – uśmiechnęła się w moją stronę i nim zdążyłam się zorientować, rozpinała moją sukienkę.

- Przestań, zostaw to – gorączkowo szamotałam się z czerwonowłosą, zwracając na siebie uwagę wszystkich magów. Po chwili rozerwane ubranie opadło na piasek, zapadła cisza, a ja czułam na sobie zaskoczony wzrok każdego z osobna. Spoglądali na mnie, gdy stałam w samym stroju kąpielowym. Ich wzrok nie przykuły moje kształty, lecz liczne blizny, które szpeciły moje uda, brzuch, plecy, piersi i ramiona. To było takie upokarzające, spuściłam głowę i zacisnęłam pięści. Czułam jak rośnie we mnie gniew.

- Auriel ja… - nie dokończyła, bo poczuła na swoim policzku piekący ból, który pochodził z mojej otwartej dłoni. Spojrzała na mnie zaskoczona, a wszyscy wstrzymali oddech i spoglądali w naszą stronę w przerażeniu. Tak, ja spoliczkowałam Erzę Scarlet.

- Kto ci pozwolił tak mnie upokorzyć co?! – wrzasnęłam, jednak nie dałam jej dojść do słowa. – Ja nie wtrącam się w twoje życie, nie wypytuję o przeszłość, więc cholera zrób przysługę i przestań wtrącać nos w nieswoje sprawy! – dodałam wściekła, patrząc na nią gniewnie. – Nie każdy ma tak piękne ciało jak ty i chce je wszystkim pokazywać – warknęłam i odwróciłam się do niej plecami. Podeszłam do swojego koca i zaczęłam zbierać swoje rzeczy. Wciąż widziałam jak na mnie patrzą, tym litościwym i współczującym wzrokiem. Nienawidzę tego… Zebrało im się teraz na współczucie, cholerni egoiści! Po chwili poczułam coś ciepłego na plecach, odwróciłam się za siebie i zobaczyłam Laxusa, który okrył mnie swoim płaszczem. Szok, też mu się wzięło na miłosierdzie. Jednak jego wzrok nic nie ukazywał, przynajmniej tyle. Poprawiłam sobie jego okrycie i ruszyłam, zostawiając magów za plecami.

- Auriel poczekaj – powiedział zmieszany Clive.

- Zostaw mnie teraz, chcę zostać sama – warknęłam i podążyłam przed siebie, pod ręką trzymając swoje rzeczy.