Koniec misji

- Akurat musiało zabraknąć pokoi – mruczał pod nosem Dreyar, niosąc swoją pościel.

- Nie przesadzaj, przeżyjesz – odpowiedziałam niechętnie, kierując się po schodach. Po chwili dotarliśmy na miejsce. Położyłam Aiko na łóżku, rozebrałam jej buciki i przykryłam kołdrą.

- Przygotuj sobie spanie – wskazałam blondynowi kanapę.

- Co z tobą? – zapytał, przyglądając mi się uważnie.

- O mnie się nie martw. Chcesz herbatę? – Zapytałam wchodząc do kuchni.

- Poproszę – rzucił z pokoju. Zagotowałam wodę i zaparzyłam dwa ciepłe napoje. Wzięłam je w ręce i wróciłam do sypialni. Jeden kubek podałam Laxusowi, a sama wzięłam z łóżka jedną poduszkę i ułożyłam ją na parapecie. Usiadłam na przygotowanym miejscu, oparłam się o ściankę i obserwowałam co dzieje się za oknem, sącząc gorący płyn.

- Nie zamierzasz się położyć? – wtrącił.

- I tak nie zasnę – odpowiedziałam spokojnie.

- Będziesz siedziała tak całą noc? – zdziwił się.

- Dlatego wspominałam, że kanapa i łóżko wystarczą – stwierdziłam, obracając się w jego stronę. Wyraźnie był zaskoczony.

- Jak można nie spać – burknął pod nosem.

- Rzadko sypiam, na pewno nigdy nie na misjach i w miejscach publicznych  - oznajmiłam z powagą.

- Jakim cudem jeszcze funkcjonujesz? – spytał niedowierzając.

- Kwestia przyzwyczajenia, po prostu nauczyłam się żyć bez snu i tyle – wzruszyłam ramionami i zwróciłam wzrok na widok za oknem. – Ty powinieneś się wyspać, jutro ruszamy dalej – dodałam beznamiętnie.

- Wiem – mruknął pod nosem.

Nie musiałam długo czekać jak zasnął. Sama zaś, gdy dokończyłam herbatę, udałam się do łazienki, zabierając ze sobą coś wygodniejszego na noc. Wzięłam chłodny prysznic by się orzeźwić i przebrałam się w spodenki i koszulkę. Po wyjściu zgasiłam wszędzie światła i ponownie powróciłam do obserwacji widoków za szybą. 

Ta noc wyjątkowo szybko minęła. Nim się spostrzegłam słońce już wschodziło zza horyzontu i wpuszczało do pokoju złote promyki. Uwielbiałam obserwować podnoszenie się tej wspaniałej gwiazdy, wschód jest o niebo lepszy od zachodu. W końcu wstaje nowy dzień, a wszystko budzi się do życia. Mogłabym nieustannie na te niebywałe zjawisko patrzeć. Niestety nie trwa zbyt długo, jak wszystko na tym świecie. No może oprócz cierpienia, ono wyjątkowo długo daje się we znaki. Obojętnie w jakiej postaci. Rozmyślałam jeszcze tak jakiś czas, póki nie zauważyłam, że Dreyar zaczyna się rozbudzać. Zeszłam więc z parapetu i skierowałam się do kuchni. Wyjęłam z torby kilka potrzebnych produktów i po dwóch minutach jajecznica była gotowa. Z racji moich zdolności telekinetycznych, wszelkie prace domowe zajmują mi dosłownie chwilkę. Prawie jak idealna żona… Choć to stwierdzenie raczej w moim przypadku nie powinno nigdy funkcjonować. Zastawiłam stół, podałam danie i wróciłam do pokoju. Tak jak przypuszczałam, blondyn właśnie podnosił się z miejsca. To samo właśnie czyniła dziewczynka.

- Ohayo – mruczała, przecierając zaspane oczka.

- Wstawajcie, śniadanie na stole – oznajmiłam ciepło, opierając się o futrynę. – Jeszcze ciepłe – dodałam.

- Skąd wiedziałaś, że właśnie wstaniemy? – zapytał Laxus lekko zdziwiony.

- Tajemnica – odpowiedziałam  z lekkim uśmiechem.

Za chwilę wszyscy siedzieliśmy przy stole, jedząc przygotowany przeze mnie posiłek.

- Zupełnie jak rodzina! – wtrąciła wesoło Aiko, szczerząc się przy tym od ucha do ucha. Na te słowa Dreyar aż się zakrztusił.

- Ale masz bujną wyobraźnie mała – stwierdziłam, śmiejąc się nieznacznie.

- Ale kiedy to prawda! – obruszyła się i spoglądała na mnie srogim wzrokiem.

- Rodzina jest wtedy kiedy ludzi łączy szczególna więź – odpowiedziałam spokojnie.

- No przecież o tym mówię! – krzyknęła z reprymendą. Tym razem mi jedzenie stanęło w gardle.

- Chyba jej nie przegadasz – dodał blondyn, a na jego twarzy można było dostrzec lekki uśmiech.

- Uparciuch – westchnęłam zrezygnowana, kończąc śniadanie.

Gdy wszyscy skończyli jeść swoje porcje, ja  zabrałam się za mycie naczyń i sprzątnięcie wszystkiego przed wyjazdem. W tym samym czasie blondyn brał prysznic, a granatowowłosa przyglądała się z uwagą mojemu nietypowemu sposobowi sprzątania.

- Ja też tak chcę! – krzyknęła podekscytowana.

- W takim razie musisz być grzeczna, dużo się uczyć i dobrze się odżywiać – odpowiedziałam, śmiejąc się pod nosem.

- Onee-san! Chcesz mnie podpuścić! – podniosła głos obrażona, zakładając rączki na piersi.

- Widzisz jaka jesteś mądra – poczochrałam ją po włosach, a ta tylko pokazała mi język. Nie byłam jej dłużna i odpłaciłam się jej tym samym.

- Dwa dzieciaki – wtrącił stojący w przejściu chłopak.

- Sam jesteś dziecko! – mała odwróciła się do niego i spoglądała na niego morderczym wzrokiem.

- Uważaj bo jeszcze mi coś zrobisz, gdy tak będziesz na mnie patrzeć – odpowiedział, śmiejąc się z jej wyrazu twarzy.

- Spokój mała – poklepałam ją po głowie. – Teraz twoja kolej na prysznic – dodałam wesoło. – Poradzisz sobie? – zapytałam, kucając przy niej.

 - Jestem już duża! -  odparła z powagą w głosie i pobiegła do swojego pokoju zabrać czyste rzeczy. Nim się obejrzałam, już była w łazience. Minutę później usłyszałam krzyk.

- Onee-san!

- Oho, już jakiś problem – zaśmiałam się pod nosem, słysząc wołanie dziewczynki. Podążyłąm za jej głosem i weszłam do łazienki.

- Co się stało? – zapytałam, widząc jej zawstydzony wyraz twarzy.

- Nie dosięgnę prysznica – mruknęła pod nosem, ledwo słyszalnie. Zachichotałam, a ona zrobiła obrażoną minę.

- Już ci podam – odparłam i zrobiłam tak jak powiedziałam. – Z resztą chyba sobie poradzisz – obdarowałam ją uśmiechem i wyszłam.

Dreyar już czekał gotowy na kanapie, ja przy okazji przygotowałam czyste ubranie by wejść zaraz za Aiko. Nie musieliśmy długo na nią czekać. Sama również szybko się przygotowałam, ostatni raz rzuciłam okiem czy coś nie zostało i wyszliśmy, zamykając za sobą pokój. Przy recepcji oddaliśmy pościel i wyszliśmy z hotelu.

- Idziemy od razu na dworzec i pojedziemy prosto do Clover, czeka nas kilka godzin podróży – oznajmiłam, idąc w wyznaczonym kierunku.

Dziewczynka trzymała mnie za rękę, a po chwili złapała również Laxusa. Spojrzałam na niego z zainteresowaniem i wyczekiwałam na jego reakcję. On zaś spojrzał na małą lekko skrzywiony, później na mnie. Mruknął coś pod nosem, odwrócił wzrok, ale ostatecznie nie zareagował i pozwolił się jej trzymać za dłoń. Co mnie wręcz zszokowało! Aiko wtedy skierowała na mnie swoje oczy i wyszczerzyła się od ucha do ucha, na znak „zwycięstwa”. Ja widząc jej minę tylko pokręciłam głową, śmiejąc się delikatnie. Swoją drogą ciekawie musiała nasza trójka wyglądać. Ja z jednej strony, blondyn z drugiej, a w środku trzymająca nas za ręce mała dziewczynka. Nigdy bym na coś takiego się nie zgodziła, ale czego nie robi się dla tak kochanego dziecka… Jakoś to przetrzymam. Po kilku minutach czekaliśmy już na pociąg. Zaraz miał podjeżdżać. Kiedy ustawił się na torze, weszliśmy do środka. Zajęłyśmy miejsce, a Dreyar kilka siedzeń za nami. Podejrzewam, że nie łatwo znosi podróże. Mała szybko zasnęła na moich kolanach, ja zaś jak zawsze spoglądałam na przemijający krajobraz. Tak minęła kilkugodzinna podróż. Jak dowiedziałam się od Aiko, czekała nas jeszcze godzina spaceru, ponieważ posiadłość jej rodziców znajdowała się za miastem. Po wyjściu z pociągu, dziewczynka kilkanaście minut skakała wokół blondyna i prosiła by wziął ją „na barana”. Widząc jej usilne starania, a odmowy chłopaka, nie mogłam powstrzymać się od śmiechu. Wyglądali komicznie. Tak jak myślałam, uległ po jakimś czasie z natłoku jęków i próśb. Ona zaś była wniebowzięta, bo mogła oglądać wszystko z wysoka.

- Yatta! – krzyczała, uśmiechając się przy tym szczerze.

- Co te uparte dziecko z nami robi – pokręciłam tylko głową ze zrezygnowaniem.

- Jest bardziej uparta niż ktokolwiek inny – westchnął, niosąc małą na swoich barkach.

- Ale to działa! – śmiała się w niebogłosy.

- Ty mała wredoto! – krzyknęłam.

- I tak mnie nie dosięgniesz! – pokazała mi język.

- Kiedyś będziesz musiała zejść – uśmiechnęłam się triumfalnie.

- Laxus Onii-san mnie obroni! – podniosła głos w zadowoleniu, z niebywałą pewnością siebie.

- Onii-san? – zapytał zaskoczony.

- Hahaha – zaczęłam się śmiać. – Skoro ja jestem jej starszą siostrą, to teraz ty jesteś starszym bratem – dodałam, wycierając łezkę z kącika oka.

- Pięknie – mruknął pod nosem.

- Teraz mam nowego braciszka! – szczerzyła się do mnie.

- Masz masz – rzuciłam wesoło, obserwując jej zadowolenie.

W ten sposób szybko minęła nam ta godzina drogi. Staliśmy właśnie przed wielką bramą, a w tle stała wspaniała posiadłość. Podobna do tej na obrzeżach Magnolii. Zauważając naszą obecność, jeden ze służących podszedł i wpuścił nas do ogrodu. Granatowowłosa ciepło przywitała lokaja, on uczynił to samo. Widać, że wszyscy kochają tego małego szkraba.

- Wy jesteście pewnie z Fairy Tail? – zapytał, idąc przed nami.

- Tak, przywieźliśmy małą zgodnie z prośbą – odpowiedziałam.

- Państwo Sunada już czekają – dopowiedział.

Po niedługim spacerze po kolorowym ogrodzie, weszliśmy głównym wejściem. W środku było bardzo wytwornie, niczym w pałacu. Nie ukrywali swojego dobytku. Widać też było, że Aiko zna każdy zakamarek tego budynku. Od razu pobiegła szukać rodziców. Już po minucie podbiegła do nas i pociągnęła nas za ręce do salonu.

- Otōsan, okāsan! – krzyczała. – To moja  Auriel Onee-san, a to Laxus Onii-san! – dodała z entuzjazmem, przyprowadzając nas do pokoju. Podeszliśmy niepewnie do czarnowłosej kobiety i niebieskowłosego mężczyzny, którzy siedzieli na kanapie. Ukłoniliśmy się na przywitanie, a oni wskazali nam dwa fotele przed sobą. Bez zastanowienia zajęliśmy wskazane miejsce.

- Widzę, że zaprzyjaźniliście się z naszą córeczką – zaczęła kobieta, z pogodnym wyrazem twarzy.

- Tak, jest przesłodka – uśmiechnęłam się w stronę dziecka.

- Ciężko jej nie lubić – dodał Laxus, co mnie zdziwiło.

- Cieszymy się bardzo, że znalazła nowych przyjaciół. Dziękujemy wam za przyprowadzenie jej całej i zdrowej – powiedział mężczyzna.

- To była sama przyjemność – odpowiedziałam, lekko unosząc kąciki ust.

- Może zostaniecie na obiad? – zapytała brunetka, uśmiechając się w naszą stronę. Spojrzałam na blondyna, czy nie ma nic przeciwko. Nie zaprzeczył, więc zgodziłam się.

- Nasi kucharze właśnie podają do stołu, więc może od razu przejdziemy do jadalni? – zapytał niebieskowłosy, wskazując nam drogę.

- Arigatou – podziękowałam i poszliśmy we wskazanym kierunku.

Pokój był ładnie urządzony, na środku znajdował się sporej wielkości stół. Zastawiony był najwyższej jakości naczyniami, zdobionymi w wykwintny sposób. Zasiedliśmy przy nim i zaraz podano dania, najróżniejsze, ze wszystkich stron świata. Dziewczynka przez cały obiad opowiadała o misji, nie mogła przestać się zachwycać wesołym miasteczkiem i tym jak dobrze się z nami bawiła. Jej rodzice byli bardzo zadowoleni, cieszyli się widząc jaka jest szczęśliwa. Po skończonym posiłku udaliśmy się do wyjścia. Małżeństwo każdemu z nas wręczyło po sakiewce.

- Jeszcze raz bardzo dziękujemy Alice-san i Laxus-san, Aiko jeszcze nie była tak wesoła jak dzisiaj – oznajmiła pogodnie kobieta.

- Nie ma za co, jest kochanym dzieckiem – odpowiedziałam, głaszcząc stojącą przy mnie dziewczynkę.

- Niedługo się zobaczymy Onee-san! – krzyknęła. – Jak wrócę do Magnolii to od razu przyjdę was przywitać – uśmiechnęła się do nas. Podeszła do blondyna i przytuliła go w pasie. On tylko poklepał ją po głowie z lekkim uśmiechem na ustach.

- Do zobaczenia mała – powiedział. Oderwała się od niego i machała do nas swoją malutką rączką.

- Jesteście u nas zawsze mile widziani – ukłoniła się brunetka na pożegnanie, a my ruszyliśmy przez ogród w stronę bramy.

- To jak, każdy wraca swoją drogą? – zapytałam z lekkim uśmiechem, odwracając się w jego stronę.

- Mi pasuje – odpowiedział. – Do zobaczenia – dodał i zniknął w złotym błysku.

- Zobaczymy – uśmiechnęłam się do siebie i również zniknęłam.