Powrót wspomnień

Szybkim tempem dotarłam do hotelu, wzięłam klucz z recepcji i poszłam do pokoju. Od razu zabrałam w ręce swoje rzeczy i wygraną na festiwalu maskotkę. Zamknęłam za sobą drzwi i oddałam recepcjonistce klucz. Przed budynkiem teleportowałam się do Magnolii. Nie chciałam widzieć nikogo z gildii, nie miałam ochoty na jakiekolwiek dyskusje czy zabawy. Skierowałam się do swojego wynajmowanego mieszkania i zmęczona położyłam się spać, rzucając przed tym wszystko w kąt.

Z samego rana spakowałam wszystkie swoje rzeczy aby zwolnić lokum. Podziękowałam właścicielom za możliwość wynajmu i udałam się do najbliższej agencji nieruchomości (nie wiedziałam jak inaczej to nazwać…). Miałam dzięki misjom zaoszczędzoną sporą kwotę pieniędzy, więc mogłam nareszcie zakupić własny dom. Taki miałam główny cel, żeby móc gdzie wracać i w spokoju odpoczywać.

Kilka godzin zajęło mi oglądanie licznych posiadłości, aż w końcu znalazłam tą idealną. Przypominała mały dworek, który otoczony był niewielkim laskiem. Okna były w starodawnym stylu, a całość dopełniały bogato zdobione kolumny przed wejściem. Nie był zbyt duży, ale spokojnie zmieściłaby się w nim liczna rodzina. Od frontu znajdował się plac, na środku którego stała piękna fontanna. Z tyłu budowli rozpościerał się kolorowy ogród, w którym roiło się od kwiatów, tajemniczych zakamarków i drobnych sadzawek. Było tam również miejsce na zabawę i wypoczynek przy niewielkim basenie. Cena była dość duża, ale warto było. Przynamniej będę czuła się w nim bezpieczna, w szczególności, że otoczony był solidnym murkiem. Brama również wydawała się być rzetelnie wykonana. Wpłaciłam całość pieniędzy, co dość zdziwiło właściciela, jednak nie zadawał zbędnych pytań. Mogłam od razu się wprowadzić. Tak też uczyniłam i rozpoczęłam wypakowywać swoje rzeczy, których nie było zbyt wiele. Pod wieczór wszystko było gotowe, zatem mogłam trochę odpocząć. Wnętrze było również w dawnym stylu, typowo szlacheckim. Meble i dodatki bogato zdobione, ze złotymi akcentami. Otwarte przestrzenie, ogromne zaokrąglone, dwustronne schody z rzeźbionymi balustradami i wyłożone czerwonym dywanem, prowadziły na równie piękne piętro. Sypialnia zapierała dech w piersiach, łóżko z baldachimem i cudowna toaletka. Duże okno, z szerokim parapetem wyłożonym poduszkami, wychodziło na wspaniały ogród. Zjadłam coś na szybko w przebogatej kuchni i od razu rzuciłam się na nowe łóżko. Czułam się jak księżniczka w pałacu, brakowało jedynie księcia na białym koniu, który i tak nigdy się nie pojawi. Nie wszystkie bajki są miłe i przyjemne, gdzie bohaterowie żyją długo i szczęśliwie. Moja bajka jest zupełnie inna, o tragicznych początkach i zapewne podobnym końcu. Zasnęłam momentalnie, co świadczyło jedynie o tym, że to właśnie TEN dom. Ten, w którym czułam się bezpiecznie i w którym nareszcie mogłam, od bardzo dawna, zasnąć w spokoju.

Zapomniałam zasłonić przed snem okno, więc dość wcześnie obudziły mnie wpadające przez nie promienie słońca. Czułam się jednak wyspana, więc czym prędzej podniosłam się z łóżka i weszłam do łazienki, aby wziąć długą i relaksującą kąpiel. Dzień dziś był dość ciepły, więc nałożyłam na siebie przewiewne kimono sięgające do kolan i z krótkimi rękawami. Przewiązałam w pasie czerwone obi, a za nim umieściłam swój miecz. Do uda, jak zazwyczaj, przymocowałam sakiewkę z shurikenami. Ruszyłam w dobrym humorze do gildii, z tego co pamiętałam dziś magowie mieli wrócić.

Nie myliłam się, drzwi były otwarte, więc weszłam do środka. Na szczęście było tylko kilka osób. Tradycyjnie za barem stała Mira i jak zawsze przywitała mnie z szerokim uśmiechem.

- Witaj Auriel – machała wesoło. – Dobrze cię znów widzieć – dodała, przecierając kufle.

- Ciebie również – odpowiedziałam pogodnie i usiadłam na stołku.

- Dlaczego wróciłaś wcześniej do Magnolii? – spytała z widocznym zainteresowaniem w głosie.

- Miałam kilka spraw do załatwienia i nie miałam już ochoty na wypoczynek – odpowiedziałam beznamiętnie. – Udało mi się kupić ładny dom – zmieniłam pośpiesznie temat.

- Naprawdę? – zapytała zaciekawiona.

- Tak, nie był tani, ale jest piękny. Na obrzeżach Magnolii, dworek po państwie Harrington – oznajmiłam dumna z zakupu.

- Wiem gdzie to jest! – podskoczyła uradowana. – Rzeczywiście jest piękny, jak zamek dla księżniczki – uśmiechnęła się szeroko.

- No bez przesady – zaśmiałam się z jej określenia. Jednak humor nie trzymał się mnie długo, bo usłyszałam jak znajoma osoba właśnie wchodzi ze swoją świtą.

- Witajcie – machała do nich białowłosa. Nie musiałam się odwracać, a już czułam na sobie wzrok blondyna.

- Mira daj mi jakiegoś mocnego drinka – rzuciłam z lekką irytacją w głosie. Starsza Strauss spojrzała na mnie lekko zaskoczona, ale od razu zabrała się za przygotowanie trunku. Dreyar usiadł niedaleko mnie i wciąż nie spuszczał ze mnie wzroku. Mirajane podała mi kieliszek z kolorowym, procentowym płynem.

- Dzięki – mruknęłam i wzięłam szkło do ręki, wstając z miejsca.

Drażniła mnie ta obserwacja mojej osoby i przeniosłam się do stolika na piętrze. Byłam tam sama i niewiele osób mogło mnie zobaczyć. Przynajmniej tutaj czułam się swobodnie. Coraz więcej ludzi gromadziło się w gildii i zaczęło być głośno. W międzyczasie dotarła drużyna Natsu, Macarov, Gildarts i pozostali. Laxus na szczęście zajął się sobą i przestał mnie śledzić wzrokiem. Mira wyczuła, że raczej nie jestem chętna do jakichkolwiek pogawędek, więc nie wspomniała, że znajduję się w budynku. 

Siedziałam sobie w spokoju i sączyłam mocnego drinka, gdy nagle drzwi otworzyły się z hukiem. Gdy zobaczyłam kto pojawił się w Fairy Tail, aż zakrztusiłam się napojem. W drzwiach stał Lahar, za którym stał rządek żołnierzy Rady Magii. Nie powiem, zszokował mnie ten widok. Weszli do środka robiąc spory hałas, co przyciągnęło uwagę wszystkich magów. Na ich twarzach rysowało się zaskoczenie, szczególnie że nie codziennie wysyłano do gildii Czwarty Oddział Obowiązujących Sił Nacisku. Mistrz miał poważny i zdecydowany wyraz twarzy, od razu podszedł do przybyszy.

- Co was sprowadza? – zapytał spokojnie.

- Doszła do nas informacja, że do Fairy Tail przyłączyła się Auriel, czy jest obecnie w tym budynku? – zapytał poważnie szef oddziału.

- Dziś raczej nie była widziana – podrapał się po brodzie w zadumie. – A czego od niej chcecie? – spytał już ostrzej.

- To jest sprawa między Radą, a Auriel – odpowiedział surowo.

- To co dotyczy moich dzieci jest również moją sprawą – dodał z dumą.

- Nie mam pozwolenia aby ujawniać osobom postronnym pewnych informacji – rzucił formalnie.

- Nawet jeśli by tutaj była i tak nikt by jej nie wydał – wtrącił się Natsu z groźnym wyrazem twarzy.

- To prawda, jeśli chcesz coś od Auriel, najpierw musisz wziąć nas pod uwagę – dorzuciła Erza, stając obok mistrza.

- Nie próbujcie się sprzeciwiać Radzie! – podniósł głos, a żołnierze za nim mocniej złapali za swoje bronie.

- Obejdzie się Lahar bez twoich pogróżek – rzuciłam niechętnie, schodząc po schodach. Wszyscy spojrzeli w moją stronę mocno zaskoczeni. Nie mieli pojęcia, że jestem w gildii, no może bez kilku osób.

- Witaj Auriel – wyprostował się brunet.

- Daruj sobie te uprzejmości – warknęłam. – Czego chcesz? – zapytałam na odchodne, mijając Scarlet.

- Wolałbym porozmawiać na zewnątrz – stwierdził z powagą.

- Obecność magów mi nie przeszkadza, więc mów – powiedziałam oschle. – Ale wyrzuć tych pionków z zapałkami w rękach – mruknęłam, wskazując na pozostałych członków oddziału. Lahar nie wyglądał na zadowolonego, ale rozkazał wycofać się swoim żołnierzom, a oni opuścili pomieszczenie.

- Mów – burknęłam obojętnie, siadając przy pobliskim stoliku przodem do rozmówcy. Mężczyzna odchrząknął i zaczął.

- Rada Magii prosi cię o pomoc w schwytaniu Kazuo Imada, który uciekł z więzienia dwa miesiące temu – oznajmił, unosząc głowę do góry.

- Co?! – wrzasnęłam wyprowadzona kompletnie z równowagi. Wściekłam się na poważnie.

- Dwa miesiące temu Kazuo wydostał się z więzienia i znamy jego obecne położenie. Rada Magii osobiście prosi cię o pomoc w jego schwytaniu – powtórzył. Zanim zdążył mrugnąć, już trzymałam go nad ziemią za kołnierz.

- Chyba sobie kpisz! – krzyknęłam mu w twarz. Wszyscy członkowie gildii wpatrywali się w nas w osłupieniu.

- Auriel uspokój się – podszedł do nas zaniepokojony Gildarts.

- Nie wtrącaj się – zmroziłam go spojrzeniem, a on tylko się cofnął.

- Nie wiadomo jak to się stało, ale to prawda – oznajmił Lahar. – Jesteś jedyną osobą, która jest w stanie go schwytać – dopowiedział niepewnie, trzymany pod szyją.

- Przez dwadzieścia lat byłam torturowana, głodzona, szykanowana, poniżana i wykorzystywana do różnych eksperymentów, a teraz mówisz mi, że sprawca tego wszystkiego jest na wolności?! – wrzeszczałam, ledwo wstrzymując się od wybuchu.

- Rada nie mogła nic zrobić – stwierdził lekko przestraszony moją reakcją.

- Oczywiście! – podniosłam głos. – Wy nigdy nie możecie nic zrobić. Wiedzieliście o wszystkim, a i tak nic nie zrobiliście. Pozwoliliście aby się przez te wszystkie lata nade mną znęcał! – wciąż nie obniżałam tonu. Ściskałam palce coraz mocniej na jego ubraniu.

- Nie mogliśmy wywołać skandalu – wyjaśnił poważnie.

- Ciekawe jaki skandal wybuchnie kiedy ludzie dowiedzą się, że wielka magiczna Rada pozwala na torturowanie ludzi i udaje, że nic nie widzi – warknęłam groźnie.

- Dobrze wiesz, że nikt nie uwierzy komuś z takim pochodzeniem – stwierdził zuchwale. Nie wytrzymałam i dostał z pięści w twarz. Wylądował na ziemi z zakrwawionym nosem.

- Auriel! – krzyknął zaskoczony Macarov. Nic sobie nie zrobiłam z wołania mistrza i podeszłam do leżącego na podłodze Lahara.

- Najpierw pozwalacie na to wszystko, później kiedy ledwo udało mi się go pokonać i uciec, łaskawie go schwytaliście. Następnie mieliście czelność proponować mi stanowisko szefa Tajnego Oddziału Rady Magii, a teraz chcecie żebym znów musiała walczyć z Kazuo?! – wykrzyczałam wściekła.

- Nie jestem zadowolony z tych decyzji, ale takie mam rozkazy – rzucił obojętnie, wycierając krew i podnosząc się z miejsca.

- Co, nadal zazdrosny jesteś, że miałabym wyższą posadę niż ty? – zapytałam z wyższością.

- Nie – prychnął.

- Skoro pozwoliliście mu uciec, to teraz radźcie sobie sami – wycedziłam przez zęby i odwróciłam się na pięcie.

- Jeśli ty go nie znajdziesz, to on znajdzie ciebie, albo twoich towarzyszy – rzucił zza moich pleców. Zatrzymałam się na chwilę i odwróciłam w jego stronę.

- Grozisz mi? – warknęłam ostro.

- Nie muszę, ale dobrze wiesz, że prędzej czy później cię znajdzie – dopowiedział z powagą w głosie. Zmierzyłam go surowym spojrzeniem.

- Mogę się nim zająć, pod warunkiem, że będę mogła pozbawić go życia – powiedziałam oschle.

- Rada przyzwoliła na to. Jest wdzięczna za twoją pomoc – rzucił oficjalnie.

- Daruj sobie – burknęłam z irytacją i odprowadziłam Lahara wzrokiem do drzwi. 

Byłam wściekła, nie pomyślałabym, że się wydostanie. Wszystko wróciło, wspomnienia, te straszne momenty. Blizny zaczęły być odczuwalne. Magowie w ciszy obserwowali całe zdarzenie, nikt nie śmiał się wtrącać. Zszokowało ich to wszystko, podobnie jak i mnie. Kompletnie mnie to rozbiło, upadłam na kolana i wsparłam się na dłoniach. Ręce zaczęły mi drżeć. Spuściłam głowę w dół, a łzy same spływały po policzkach. Musiałam ponownie przez to wszystko przechodzić. Czułam to jeszcze mocniej. Słyszałam niepewny krok zbliżający się w moją stronę. Poczułam delikatny dotyk na swoim ramieniu, to była Erza.

- Auriel jesteśmy z tobą – przykucnęła obok mnie i spojrzała na mnie z troską.

- Dzięki, ale muszę sama uporać się z tym wszystkim – powiedziałam cicho, nie spoglądając na nią.

- Nie możesz sama dźwigać tego ciężaru – rzuciła, próbując mnie pocieszyć.

- Erza ma rację – dołączyła do niej Mirajane.

- Dzięki dziewczyny – wstałam, ocierając mokre policzki. – Ale wolę być teraz sama – wysiliłam się na delikatny uśmiech.

- Wiesz gdzie nas szukać – rzuciła szkarłatnowłosa pogodnie.

Uniosłam lekko rękę w geście pożegnania i wyszłam z budynku. Teleportowałam się do swojego nowego domu. Byłam tak roztrzęsiona, że od razu skierowałam się do sypialni. Zasnęłam na łóżku w momencie.