Cisza przed burzą

Gdy otworzyłam oczy zobaczyłam, że za oknem wstało już poranne słońce. Na samo wspomnienie wczorajszego dnia, nie miałam ochoty podnosić się z łóżka. Kiedyś musiało to nastąpić, wiedziałam, że to się tak skończy. Trzeba było go wtedy zabić, niepotrzebnie okazałam mu litość za te 20 lat tortur. Idiotka. Teraz muszę zapłacić za swoje grzechy. Kończąc rozmyślania nad swoją beznadziejną sytuacją, przeciągnęłam się niechętnie i wyszłam z pościeli. Skierowałam się do łazienki i wzięłam długą relaksującą kąpiel. Przebrałam się w przewiewną sukienkę z krótkim rękawem, która sięgała do kolan i związałam włosy w luźny kucyk. Kolejnym miejscem, które odwiedziłam w swoim nowym pałacyku była kuchnia. Przygotowałam szybkie śniadanie, które szybko znikło z talerza. Wnet usłyszałam dzwonek do drzwi.

- Kto to może być, nikogo się nie spodziewam – pomyślałam na głos i od razu poszłam otworzyć.

Jakie było moje zdziwienie gdy zobaczyłam dwie znajome twarze.

- Onee-san! – wykrzyczała mała granatowowłosa dziewczynka, rzucając mi się na szyję.

- Aiko, dawno się nie widziałyśmy – przytuliłam ją z nieukrywaną radością.

- Ohayo Auriel – ukłonił się stojący z tyłu Michio.

- Witaj, wejdźcie – pokazałam ręką na salon, drugą zaś trzymałam małą.

- Stęskniliśmy się! – wykrzyczała mi niemal do ucha.

- Wy? – spytałam się zaskoczona, spoglądając ukradkiem na bruneta, który na te słowa poczerwieniał.

- Od wczoraj gdy dowiedziała się, że wróciliście z wakacji, nie dawała mi spokoju – oznajmił lekko speszony.

- Ah to pewnie od Miry wiecie gdzie teraz mieszkam? – spytałam radośnie.

- Tak! – wyszczerzyła się dziewczynka. – Masz śliczny domek, prawie tak ładny jak nasz! – rozglądnęła się w koło.

- Aiko, to nie było zbyt miłe! - skarcił ją starszy brat.

- W porządku, nic się nie stało – zaśmiałam się, widząc lekko obrażoną małą. Poprowadziłam ich do salonu i poprosiłam aby usiedli, a sama poszłam przygotować herbatę. Kiedy wróciłam z gorącym napojem, zobaczyłam jak granatowowłosa przedrzeźnia swojego brata. Wzięłam ją na kolana i od razu się uspokoiła.

- To co was do mnie sprowadza? – spytałam uprzejmie.

- Aiko chciałaby u ciebie dzisiaj zostać – odpowiedział niepewnie brunet.

- Nie ma problemu, mam nawet dla niej osobny pokój – rzuciłam pogodnie, obserwując reakcję dziecka. Słysząc te słowa, w oczach dziewczynki pojawił się błysk i podekscytowanie.

- Auriel-nee san jest najlepsza – przytuliła się do mnie mocno, cała w skowronkach.

- Staram się – zaśmiałam się. – Odstawię małą wieczorem do domu, nie musisz specjalnie przychodzić – oznajmiłam.

- Na pewno? Nie wiem czy to bezpieczne, abyś tak późno wracała sama – powiedział z niepewnością i ostrożnością w głosie.

- Spokojnie, umiem sobie radzić jak mało kto – odparłam pogodnie. Chłopak tylko się zawstydził.

Rozmawialiśmy jeszcze przez jakiś czas, aż nie usłyszałam pukania. Lekko zaskoczona tym dźwiękiem poszłam otworzyć. Tego widoku raczej nie oczekiwałam.

- Co tu robisz? – warknęłam, widząc kolejną znajomą twarz.

- Przyszedłem porozmawiać – odpowiedział z poważnym wyrazem twarzy.

- Nie mamy o czym mówić – rzuciłam z irytacją i chciałam zamknąć drzwi, jednak blondyn mi przeszkodził.

- Ja nie pytałem czy mogę porozmawiać – odparł z pewnością siebie i wprosił się do środka, mijając mnie.

- Świetnie, rozgość się – burknęłam z ironią, przewracając oczami.

- Coś się stało Auriel-san? – wyjrzał z salonu Michio, a kiedy zauważył Laxusa, zmierzył go wzrokiem z lekką irytacją.

- Nie, mam tylko nieproszonego gościa – prychnęłam, zakładając ręce na piersi.

- Musisz to przeżyć – powiedział Dreyar, lustrując bruneta chłodnym spojrzeniem.

- Laxus-nii san! – wyskoczyła wniebowzięta Aiko i podbiegła do niego. On uśmiechnął się nieznacznie i poklepał ją po główce.

- Znów się kłócicie – zbadała nas srogim wzrokiem.

- To ja już pójdę, czekam na ciebie w domu Aiko – przerwał Michio i minął wszystkich, rzucając ostatnie przenikliwe spojrzenie na Laxusa.

- Mira już się wygadała gdzie mieszkam – burknęłam, idąc do salonu. – O co więc chodzi? – zapytałam niechętnie, siadając w fotelu, a blondyn wraz z dziewczynką spoczęli naprzeciwko.

- Aiko idź do swojego pokoju, jest na piętrze zaraz na prawo od schodów. Tam też jest dla ciebie prezent – skierowałam słowa do dziewczynki, a ona bez problemów od razu tam pobiegła.

- Mistrz mnie tutaj również przysłał – zaczął ze spokojem.

- Więc nie jesteś tutaj tylko z powodu Macarova? – zapytałam bezuczuciowo.

- Chciałem też porozmawiać o tym co zaszło na plaży – dodał już z lekkim zawahaniem.

- Nie ma tutaj o czym rozmawiać – warknęłam.

- Nie powinno do tego dojść – dopowiedział, obserwując mnie.

- No co ty nie powiesz? – zironizowałam. – Daruj sobie te tłumaczenia, usłyszałeś wczoraj, że byłam torturowana 20 lat i teraz wzięło cię na przeprosiny? – syknęłam.

- Chciałem to już zrobić wczoraj z samego rana, ale nie było możliwości – oznajmił.

- Nie potrzebuję twojej łaski – spojrzałam na niego gniewnie.

- To nie łaska, po prostu za daleko się posunąłem, a nie powinienem -  wyjaśnił poważnie.

- Jestem w szoku, że wnuk Mistrza potrafi przyznać się do błędu – skrzyżowałam ręce na piersi, patrząc na niego przenikliwie.

- Czasami trzeba, ale teraz przynajmniej wiesz na co możesz sobie pozwolić – odparł spokojniej.

- Nie będę się tłumaczyć dlaczego w twojej obecności mogę sobie pozwolić na pewne rzeczy – mruknęłam, ale zaraz zadrżałam na myśl o tym co właśnie powiedziałam. Blondyn tylko lekko uniósł kąciki ust w górę. Ja przygryzłam z nerwów język.

- To co chciał Mistrz, bo i tak już za dużo powiedziałam? – westchnęłam z niezadowoleniem.

- Jeśli chodzi o twoją jutrzejszą misję, nie pójdziesz na nią sama – zaczął pewnym tonem.

- Dzięki, ale poradzę sobie – mój ton zmienił się diametralnie. Nie ukrywałam swojej irytacji.

- Dobrze wiesz, że nie puścimy cię samej – dopowiedział, obserwując moją reakcję.

- Nie chcę żebyście się w to mieszali – rzuciłam oschle.

- Nie rób z siebie egoistki, dobrze wiem, że nie myślisz w ten sposób – podniósł lekko głos.

- Skąd możesz to wiedzieć? – warknęłam.

- Jesteś członkiem Fairy Tail, więc nie zostawisz nikogo w potrzebie, tak samo jak inni z gildii – wyjaśnił.

- Może jestem inna – burknęłam.

- Mnie i wiele innych osób nie oszukasz, chcesz grać zimną i udawać, że masz wszystko gdzieś. Dobrze wiem, że chcesz po prostu uchronić członków gildii przed swoją przeszłością – dodał z przekonaniem. Nie odpowiedziałam, miał rację. Za bardzo zbliżyłam się do kilku osób, a miałam trzymać dystans.

- Jutro ruszam o ósmej, nie spóźnijcie się – mruknęłam beznamiętnie.

- O to się martwić nie musisz – odparł ze spokojem.

-Co do naszej wcześniejszej rozmowy, nie oznacza to, że wszystko jest już w porządku. Nie zapomnę o tym z dnia na dzień – spoważniałam.

- Wiem, nawet na to nie liczę – odpowiedział. – Więc tym, przez którego masz te blizny jest Imada? – zapytał, przybierając poważny wyraz twarzy.

- Tak – rzuciłam krótko. – To przez niego jestem taka, jaka jestem – dodałam oschle. – Tym razem nie podaruję mu, zginie z mojej ręki – zacisnęłam pięść, tłumiąc gniew.

- Zapłaci za to co zrobił – dodał z determinacją. – Na mnie już pora – wstał z miejsca i podszedł do drzwi. Nie wyszedł jednak od razu, bo przybiegła do niego Aiko i rzuciła mu się na szyję. Blondyn podniósł ją i posadził na swoich barkach.

- Nie idź jeszcze Onii-san! – zrobiła smutny wyraz twarzy.

- Laxus musi się przygotować na jutrzejszą misję, nie ma zbyt wiele czasu – naciągnęłam lekko fakty.

- Oszukujesz! – wystawiła mi język. – Idziecie dopiero jutro rano, jeszcze sporo jest czasu! – dodała z entuzjazmem.

- Przed tym dzieckiem nic się nie ukryje – westchnęłam zrezygnowana.

- Twoja siostra raczej nie chce mojej obecności – powiedział do niej blondyn.

- Tacy duzi, a jak dzieci! Nawet pogodzić się nie potrafią! – naburmuszyła się, udając obrażoną.

- Już się pogodziliśmy – rzuciłam niechętnie.

- To w czym problem? – spojrzała pytająco przewiercając mnie swoimi wielkimi oczami, jak gdyby nigdy nic. Westchnęłam tylko i wzruszyłam ramionami.

- Pójdziemy tylko zjeść obiad, ale na tym koniec – mruknęłam z bezsilnością w głosie.

- Ok! – wyszczerzyła się dziewczynka i podskoczyła z radości. – To idziemy! – złapała się mocniej za bluzkę Dreyara i wyszliśmy przez próg.

Granatowowłosa nie mogła się nacieszyć naszą obecnością i była nieustannie podekscytowana. Zadawała nam tysiące pytań i szczególnie interesowały ją nasze relacje… Skrzętnie omijaliśmy niektóre fakty, co na szczęście nie wzbudzało jej podejrzeń. Za to w mieście mieszkańcy byli zauroczeni naszym widokiem, każdy myślał, że mała to nasza córka… Już siły mi brakowało od tych ciągłych tłumaczeń, a Aiko nie ułatwiała mi sprawy. Sama jeszcze podsycała plotki. Laxus oczywiście jak zawsze nic sobie z tego nie robił, co mnie jeszcze bardziej irytowało. Wybraliśmy w końcu jakąś domową knajpkę i zjedliśmy obiad. Zaraz po tym Dreyar poszedł w swoją stronę, a dziewczynka długo jeszcze mruczała, że za krótko się z nim widziała. W końcu jej przeszło i czas do wieczora spędziliśmy na zabawie, w ogrodzie mojej posiadłości. Prezent który jej sprawiłam (duży królik z Festiwalu Lata), bardzo przypadł jej do gustu. Nie rozstawała się z nim na krok.

Kiedy na niebie zaczęło się robić ciemno, odprowadziłam małą do jej posiadłości. Obiecałam jej, że po misji spędzę z nią więcej czasu. Upierała się, że chce też pobawić się z Dreyarem, więc zgodziłam się niechętnie. Chciała bym przy tym była… To dziecko mnie wykończy, ale trzeba przyznać, że jest słodka. Po długim pożegnaniu ruszyłam w drogę powrotną. Kiedy dotarłam do domu, od razu zaczęłam przygotowywać się na misję. Spakowałam najpotrzebniejsze rzeczy, zapas jedzenia i napojów, w małą torbę. Zjadłam lekką kolację i wzięłam szybki prysznic. Zaraz po tym znalazłam się w łóżku, nie czekałam długo na nadejście snu.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Nie jestem zadowolona z tego rozdziału, ale niestety nie miałam lepszego pomysłu. Krótki, nudny i przegadany, eh. Mam nadzieję, że mi to wybaczycie. Kolejny myślę, że będzie lepszy :) Pozdrawiam wszystkich i zapraszam do czytania oraz komentowania!